Gorssels bezoek

De eerste bezoeken vanuit Nederland zijn alweer verleden tijd. Het ging wel erg snel voorbij. Ferry en Marten zijn weer in Gorssel, nadat ze hier slechts acht dagen hebben kunnen genieten van de Caribische zon. Ze hadden namelijk veel pech: een dag minder vakantie, want op de heenweg was de vlucht liefst 26 uur vertraagd. Daarbij moest ik ook gewoon werken, maar toch hebben we erg veel kunnen doen. 's Avonds natuurlijk een overvol programma en overdag konden de heren zichzelf prima redden. Ze konden met huisgenoten naar het strand en soms haalde ik ze weer op na m'n werk. Slechts één dag was het nodig om mijn auto mee te nemen.

We begonnen de eerste avond in café TMF, nadat ze de spullen in hun kamer hadden geïnstalleerd en een beetje waren bijgekomen van de vreselijk lange reis. De woensdagavond staat daar in het teken van karaoke en aangezien Ferry sprankelende stembanden heeft, probeerden Marten en ik hem over te halen voor een overweldigend solo optreden. 'Volgende week ga ik zingen', was zijn antwoord. Die zin sloegen wij natuurlijk goed op in onze bovenkamer.

Donderdag en vrijdag zijn Ferry en Marten naar respectievelijk Mambo en Jan Thiel geweest. Donderdagavond hebben we ons vol zitten vreten met spareribs (onbeperkt) en vrijdagavond aten we bij de Tropen, om de avond af te sluiten bij Bermuda en De Boot.

Het weekend was vervolgens vrij om met z'n drieën leuke dingen te doen. Zaterdag reden we met een grote groep (15) naar strand 'Daaibooi'. Drie koelboxen mee, vol met ijs. Vlees, drinken en een barbecue ingekocht om aan het eind vd middag lekker te barbecuen op het strand. Ik moest nog wel even voor Nico spelen, want de barbecue moest met schroefjes en boutjes in elkaar worden gezet.

Een té klein roosteroppervlak voor zoveel personen, dus het ging wat langer duren. Dat leverde rond zevenen een probleempje op, aangezien het dan pikkedonker is. Met het harde gelach van een groepje Antillianen op de achtergrond en een kinderkoor dat op het strand liedjes aan het zingen was, vermaakten we ons prima. Chris en ik klapten nog even met de kids mee. Alleen klappen, omdat we simpelweg niks van de tekst verstonden...

Chris en ik voegden ons later bij het groepje zingende kinderen om het sfeertje nog eens op te vrolijken.

We gingen 's avonds niet veel bijzonders doen. Met het vooruitzicht dat de wekker zondagochtend om 06.00 uur zou gaan, omdat we een dag naar Klein Curaçao hadden gepland, besloten we om het niet te laat te maken. Om 06.45 uur moesten we bij de boot 'de Mermaid' zijn, maar je raadt het vast al. Ik word wakker door gebons op m'n deur. Ik rek me rustig uit, wrijf het slaapzand op m'n dooie gemak uit m'n ogen en schreeuw uit een eerste reactie: 'ik ben allang wakker!' Toen ik de deur open deed, stond Ferry daar en hij drukte zijn telefoon met de tijd in beeld vol in mijn gezichtsveld. K*T, is het écht 06.50 uur? Nee! Daar gaat ons daggie!

Ondanks dat we al te laat waren, probeerde ik toch nog even een belletje naar de organisatie. 'We hebben autopech, we kunnen nu pas verder rijden', verzon ik met een serieuze en dramatische ondertoon. 'Kom nu direct hierheen, ik bel met de schipper of zij even kunnen wachten. Maar haast je wel, normaal wachten we niet. We houden contact!', was de reactie aan de andere kant. Wij pakten in alle haast onze spullen en renden naar de auto.

Met 120 km/u (toch wel érg hard voor Curaçaobegrippen) snelden we richting de Caracasbaai. Gelukkig was het zondag en ook nog eens heel vroeg, dus er was niemand op de weg. Tijdens de rit kwam Ferry erachter dat hij zijn portomonnee en camera was vergeten. Op het moment dat hij dat zei begon ook ík te vloeken. Mijn camera lag ook nog netjes naast mijn bed. 'Marten, heb jij 'm wel bij je?' 'Ja', antwoordde hij en de paniek werd al iets minder. Half strompelend op onze teenslippertjes renden we richting de boot waar een paar boze blikken ons op stonden te wachten. We hadden het gehaald! Na een grote zucht van opluchting (nouja, eigenlijk van het haasten) namen we plaats op de boot voor de wilde trip richting Klein Curaçao.

Inclusief een oranjegekleurd spietje, maar zonder ziekelijke gevolgen, kwamen we na twee uren varen over de extreem wilde zee aan bij Klein Curaçao. Een paar broodjes als ontbijt en daarna gingen we lekker zonnen, snorkelen en zwemmen. Marten en ik gingen met z'n tweeën, want Ferry "mocht niet snorkelen van de dokter". Toen we na een klein uurtje het bijna opgaven en we weer richting de kust zwommen, botsten we bijna tegen een schildpad op. Eerst een kleintje van zo'n veertig centimeter, later twee extreme apparaten. Ze staan op de foto, met m'n onderwatercam, dus nog even geduld.

Marten en Ferry gingen maandag met Anne, Anke en Joyce naar Porto Marie, aangezien het bedoelde strand (Cas Abao) afgesloten was vanwege een roof. De dag daarna toch een nieuwe poging wagen, dus leenden de heren dinsdags mijn auto voor een dagje Cas Abao. De eerste keer zelf rijden, alleen aanwijzingen van mij op de kaart, ik was benieuwd. 

Ik zou om half 6 weer bij m'n werk opgehaald worden, maar toen ik klaar was, gooide ik er toch maar even een belletje uit. Ferry nam op: 'Ja, we rijden nu ergens, maar weet niet waar. We hebben het net gevraagd, we zijn in de buurt.' Uiteindelijk heeft een collega me maar thuis afgezet, want als ik op die twee vrouwennavigators moest gaan wachten, was het al lang en breed donker. Het bleek achteraf een uitgebreidde toeristische route te zijn...

De laatste avond gingen we natuurlijk nog even naar TMF, want de belofte van Ferry waren we niet vergeten... Ferry vertolkte 'Zij gelooft in mij' van André Hazes als een ware popster. Normaliter zingen er alleen maar kneuzen in TMF. Je weet wel, van die Herman's of Andre Pronk's. Dit keer kende Ferry nog aardige concurrentie. Vooral één dame, die het nummer Stil in mij van De Dijk zong, kreeg een behoorlijk applaus. Op die manier werd ook de uitslag bepaald. Het publiek is de jury. En ondanks dat Ferry wel goed had gezongen, dachten wij nooit een kans te maken met een handjevol supporters. Ferry werd dan ook geen eerste (honderd gulden), maar won de tweede prijs (dinerbon voor twee bij De Kleine Wereld). Achteraf nog beter ook.

De week ging erg snel, maar in acht dagen hebben Ferry en Marten veel stranden gezien. Mambo, Cabana, Jan Thiel, Daaibooi, Klein Curaçao, Porto Marie en Cas Abao. Niets te klagen dacht ik zo. Het was een topweek en het is nu wachten op de volgende bezoeken in maart. Romy komt eerst langs en daarna m'n ouders. Eerst nog even bijkomen van de afgelopen week...

Anne's auto had een lekke band. Handig dan, zo'n vakantieganger!

Marten op de Pontjesbrug

Thomas en Chris en een halve ik bij de barbecue (Daaibooi).