FC New Song

Ik wurmde mijn voeten in mijn voetbalschoenen die ik al sinds 28 november niet meer met een bal in aanraking had laten komen. Op een zelfgebouwde, krakkemikkige houten tribune maakte ik me klaar voor de eerste voetbaltraining sinds eind november. Dit gebeurde allemaal op initiatief van Jemy, mijn autoverhuurder. Hij vroeg of ik mee ging naar een training van zijn team.

New Song heet de club, gevestigd in een woonwijk ten noorden van Willemstad. Bij de club spelen alleen maar Antillianen. Het sportcomplex zag er opzich wel mooi uit, ondanks dat er geen grassprietje op het veld te bekennen was. Zelfs geen kunstgras, maar gewoon zand. Je weet wel, van dat irritante stuifzand. In Nederland maak je dat één keer in de vijf jaar ook wel mee. Als het een periode achtereen droog is geweest.

Ik had 'geluk', want ik viel midden in een conditietraining. Dacht ik even leuk een balletje te trappen, werd ik in plaats daarvan gemarteld met een paar zeer gevarieerde sprintoefeningen. Behoorlijk pittig. De training werd echter wel vervolgd met 'driebel' (lees: dribbel) opdrachten en passeerbewegingen. Af en toe eindigde een stofwolk in je ogen, maar daar kon ik na een tijdje wel juist op anticiperen.

Ondanks dat de training geheel in het Papiaments werd gegeven, kreeg ik alles nog wel aardig mee. De meeste voetbaltermen begreep ik wel en door een paar woorden van de zin te combineren en vervolgens goed op te letten hoe de rest aan het werk ging, was de opdracht voor mij ook al snel duidelijk. Even een juiste voorstelling voor de voetballers van het eerste en tweede elftal van Gorssel: ik weet hoe 'Sugar' zich voelde tijdens ónze trainingen in Nederland.

De trainer sprak de groep toe en ik verstond slechts enkele woorden. 'Kabes, pia, sin bal, rapido, tranquila, kuater, sinku, seis, shete, ocho'. Ja, ik kon er wel wat van maken. Ik kreeg in ieder geval mee wat de bedoeling was. Inmiddels met een nare blaar op m'n linkerhak, ging ik enthousiast, maar gehavend verder. Het werd zwaarder en zwaarder, maar wat wil je? Twee en een halve maand niet gevoetbald, gelijk vol aan de bak met een temperatuurtje van zo'n dertig graden op je Hollandse bol en een zware ondergrond van enkel zand.

De Antilliaanse jongens moesten er in het begin aan wennen dat die 'makamba' meedeed, maar later werden de jongens al wat losser. In de partijvorm kreeg ik de gehele linkerflank voor mijn kiezen. Leuk dacht ik, maar die gedachte zette ik daarna snel opzij. Niet zo gek als je zo'n Speedy Gonzales tegenover je hebt staan. Nog net niet op blote voeten, maar daar had ik dan ook niet raar van opgekeken.

Uiteindelijk was het een geslaagde training. Even weer gesport, een lekker gevoel. Alleen de spierpijn zit momenteel nog in de benen, toch nog echt een gevoel dat ik iets heb uitgevoerd...