(J)apie

Onzichtbaar was ik niet, onherkenbaar was ik wel. Toch leek het er wel een beetje op. Niemand wist dat ik zou gaan en elke keer dat 'die irritante gorilla' langs kwam, had ook niemand het vermoeden. Het was niet eens eenzaam, je hebt de grootste lol in zo'n pak.



Met het verhaal dat ik in Bathmen zou zijn en de herinnering dat ik vorig jaar met één oog de carnaval verliet, twijfelde niemand eraan dat ik dit jaar verstek liet gaan. Rond een uurtje of tien hees ik mij in het gorillapak. Ik voelde het ergste al aankomen: dit wordt een bloedhete avond. Aan de geur van het rubberen masker was ik gelukkig snel gewend, maar de lompe handschoenen bezorgden mij kleverige handen.

Het was erg vreemd toen ik bij binnenkomst een paar bekende koppen langs zag komen. De vreemde blikken naar mij waren natuurlijk bedoeld voor het geheimzinnige pak. Op dat moment drong het nog niet echt tot mij door dat niemand kon zien wie er toch in dat pak zat. Pas na een rondje in de zaal hebben gemaakt, begon ik een beetje herrie te schoppen.



Doordat het rondom mijn ogen zwart was geschminkt, was het helemaal onmogelijk om mij te herkennen. Ik kreeg al snel enorme dorst in dat hete pak, dus ik ging op zoek naar drinken. Een beetje slijmen met de barman, slijmen met een aantal bekenden (voor mij dan) leverde mij gratis drankjes op. Door mijn Marijke-van-Helwegen-mond kon ik snel een biertje wegdrinken, anders zou ik alles achter het masker knoeien.



Na een paar onhandige dansbewegingen op het podium en een aantal irritante apestreken, was het tijd om te onthullen wie ik was. Ongeveer een half uur voor het einde van de avond, werd op het podium mijn masker van het hoofd gehaald. Verbaasde blikken en boze blikken. Niet iedereen vond het grappig hoe ik mij die avond gedroeg, maar dat maakte het des te leuker.