Pijnbank

Er zijn altijd momenten in het leven die een soort flashback veroorzaken. Zo ook als ik bij mijn oma ben. Een paar nare herinneringen uit mijn jeugd hebben hiervoor gezorgd. Nu wordt er vaak gelijk gedacht aan erge en vieze dingen, maar dat zit heel anders.

Tijdens het TV-kijken of het maken van een cryptogram was mijn oma altijd druk met naald en draad. De slonzige trui van mijn opa, die eigenlijk allang naar de kringloop mocht worden gebracht, moest weer eens gemaakt worden. En omdat het toch zo makkelijk is, stond tijdens deze bezigheden ook nog het eten op het vuur te pruttelen.

Als mijn oma dan gang maakte naar het gasfornuis, om te kijken of het vlees niet doorgaarde, drukte ze de naald eventjes in de leuning van het bankstel. Geen idee waarom, maar enkele minuten later nam ze weer plaats en ging ze verder waar ze gebleven was.

Je voelt 'm natuurlijk al aankomen. Mijn oma vergat die naald wel eens uit de bankleuning te halen. Ja, en daar begint de ellende. Mijn opa mocht het eens meemaken, maar ook ik denk er telkens aan terug. 'Hai schat, ik ben thuis. Hoe was het vandaag?', begint mijn opa. Ondertussen ploft hij neer op de bank en ter ondersteuning komt hij met zijn rechterhand neer op de bankleuning. Geen gegil, enkel een verbaasde blik naar zijn perforeerde hand. 'Haal 'm d'r uit!', verkondigde mijn opa nog.

Hetzelfde is mij eens overkomen, maar dat verhaal bespaar ik jullie. Zeker niet omdat het zo vies is, maar omdat het je altijd blijft achtervolgen. Want als ik weer eens bij mijn oma ben, kijk ik toch altijd eventjes of er geen naald in de bank verstopt zit. Het is een automatisme geworden en dat zal altijd zo blijven...