Li Ju Kim

Gezelligheid op z'n tijd, zegt men wel eens. De maand maart staat in het teken van bezoeken uit Nederland. Romy heb ik vandaag moeten uitzwaaien op het vliegveld, nadat zij twee weken heeft genoten van de zon. Op het moment van schrijven heeft zij erg veel pech: vijf uur vertraging. Daar zit je dan in je eentje, op het 'grootste' vliegveld van de Antillen. Niets te beleven. Gelukkig kan ze de twee leuke weken op Curaçao analyseren. Genoeg gedaan, veel gezien!

Mijn ouders hebben het stokje overgenomen van Romy en vertoeven nu op het bruisende eiland. Of ze het leuk vonden om mij weer te zien? Ze herkenden me in eerste instantie niet eens. Maar wat wil je? Mijn transformatie van 'de man in het gips' naar 'wow, je hebt zowaar een kleur gekregen' is ook wel opmerkelijk te noemen. We zijn nu vier dagen verder en de eerste drie dagen zijn we lekker uit eten geweest. Want lekker was het wel, maar de bediening was bijzonder vreemd. Bij zowel De Heeren, De Tropen als Il Forno (Caracasbaaiweg) haalde de bediening vreemde capriolen uit, met het de bedienster van het laatstgenoemde restaurant als hoogtepunt.

Bij de Heeren was de wachttijd extreem lang, maar dat kan overal wel eens gebeuren. Al is De Heeren wel nr.1 in zo langzaam mogelijk serveren. Ik kan dat nog enigszins accepteren, omdat het eten daar lekker is. Maar als we een thee, een cappuccino, een Irish koffie en een Spanish koffie bestellen en de tijd tussen elk drankje vijf tot tien minuten is, dan gaat het wel te ver. Afscheidelijk je drankje opdrinken, het werd er niet gezelliger van. We konden er nog een beetje om lachen toen we de reden daarvan hoorden. Ze beschikten slechts over twee 'special koffie' glazen.

Bij De Tropen lag het probleem weer helemaal anders. Daar was het de eerste dag voor een jongen en wij waren de gelukkigen om zijn kunsten voor het eerst te beproeven. Hij deed het opzich redelijk, maar zijn gehoor liet hem een beetje in de steek. Een appelsap werd een Amstel biertje en toen aan m'n vader gevraagd werd of hij zijn biertje uit de tap of uit een flesje wou nuttigen, verstond hij een frisje in plaats van een flesje. Achja, kan gebeuren. Zo kwakkelde hij de hele avond nog wel verder.

Dan Il Forno. Dat heb ik nog nooit meegemaakt. Tjeerd, Yolande, Romy, Anne en ik gingen eten bij de Pizzaria. Huisgenoot Anne ging gezellig mee, omdat het de laatste avond van Romy was. Het leek ons wel lekker om met z'n allen aan de sangria te gaan. Het stond op de kaart, dus we gaven de bestelling door aan onze bedienster. Overigens een klein Chinees meisje. Ze sprak amper Nederlands of Engels en het bestellen ging met hand- en voetwerk. Laten we haar voor het gemak even Li Ju Kim noemen.

Li Ju Kim kwam enkele minuten later met vijf glazen en een fles rode wijn aanzetten. Geen sangria, dat was duidelijk. Dus wij stuurde haar weer terug. Toen ze kort daarna met de mededeling kwam dat er geen 'kannen' waren, kozen wij ervoor om een ander drankje te bestellen. Die bestelling verliep zowaar zonder problemen. Maargoed, toen moest de klapper van de avond nog komen.

Wij mochten het eten doorgeven en Li Ju Kim begon bij m'n moeder. Ik wil graag de 'Quatro Stagioni'. Li Ju Kim knikt bevestigend haar hoofd, draait zich om en maakt aanstalte om naar de bar te lopen. Verbaasde blikken vlogen over de tafel en we riepen Li Ju Kim snel terug. 'Mogen wij ook nog bestellen?' En Li Ju Kim greep verontwaardigd haar kladblokje van het dienblad om opnieuw een bestelling op te nemen. Toen ging Romy moeilijk doen. Ze wou graag in plaats van bacon pepperoni op haar pizza. Ze moest het zes keer in 46 talen uitleggen en toen leek Li Ju Kim het te begrijpen. Als dat maar goed gaat...

Naast het glas van de rode wijn van Tjeerd miste nog een glas water. Hij had het al een keer gevraagd, maar het duurde en het duurde. Li Ju Kim erbij geroepen en nogmaals om een glas water gevraagd. Een makkelijke bestelling, tenminste zo leek het. Want Li Ju Kim zou Li Ju Kim niet zijn als het opnieuw fout ging. En daar kwam ze aangelopen, met vijf glazen water op haar dienblad... We konden het bijna niet geloven.

Alle handelingen daarna gingen foutloos al kende Li Ju Kim nog veel verwarrende momenten. Anne bestelde namelijk een koffie verkeerd, maar dat kennen ze in China niet. Al was Li Ju Kim wel een ster in het 'verkeerd' doen. Het was niet te geloven, maar de pizza's waren heerlijk. Toch kreeg ik serieus het idee dat Frans Bauer elk moment om de hoek kon springen, om te onthullen dat we in Bananasplit zaten. Er gebeurde in ieder geval genoeg tijdens de eerste dagen van m'n ouders...