Wel in de pen, niet in de benen

H ugo Borst maakt vaak geen vrienden in de voetbalwereld. De journalist van het Algemeen Dagblad en Hardgras kan met cynische en gemene opmerkingen hard uit de bocht komen. Zijn mening komt recht uit zijn hart, hij neemt geen blad voor de mond. In zijn columns voor het AD is hij ook zeer kritisch. Dit wordt niet door iedereen gewaardeerd. Borst, ook bekend van onder andere de televisieprogramma’s Studio Voetbal en Over Vaders en Zonen, praat niet uit eigen ervaring. Integendeel. Hij heeft zelf nooit op een hoog niveau gevoetbald.

Dit werd bevestigd tijdens de Grote Oren Cup in Rotterdam, het jaarlijkse voetbaltoernooi voor sportjournalisten. Het geslof over het veld tekende bij hem de ongeïnteresseerde indruk. Zijn lange zwarte haar had hij voor het gemak in een knotje geknoopt en scheenbeschermers waren voor hem niet bestemd. Toch was hij wel erg aanwezig. Het gemopper tegen de scheidsrechter en het gejuich na een doelpunt waren duidelijk op de andere velden te horen.

Borst bakte er niets van. Hij kon nog net een bal bij iemand in de voet spelen, maar hij verbleef verder op een veilige plek in de verdediging. Het is dat zijn teamgenoten wel met een beetje voetbaltalent waren geboren, anders was het team van Hardgras helemaal afgedroogd. Borst stak zijn armen in de lucht. Zijn team had zojuist gescoord. Geen actie van hem zelf, toch kon hij ervan genieten. Ging er eens iets niet goed? Dan trok ‘ie z’n bek wel open. Hij genoot van zijn teamgenoten. Logisch, als je zelf niets kan. Mag je dan wel praten over dingen die jezelf niet kan?
Ja. Ik vind van wel. Ik ben een fan van Borst. Hij is eerlijk en zegt hardop wat iedereen wel denkt, maar niet durft te zeggen. Ik waardeer dat. Maar toch is het vreemd. Iemand die zelf nog geen deuk in een pakje boter kan schoppen, kan wel vertellen waarom Wesley Sneijder die bal nou juist niet zó had moeten aannemen.

Waarom zijn mensen geen fan van Borst? Hij praat niet uit ervaring, dus wat heeft hij te zeggen? Neem een Johan Cruijff. Volgens velen de beste Nederlandse voetballer ooit, schuift regelmatig aan bij de analysetafel van de NOS. Hij kan geen verkeerd woord zeggen. Borst kan hetzelfde melden, maar zijn uitspraken worden door vele critici niet gewaardeerd.

Aan de andere kant heeft Borst een berg aan ervaring in de journalistieke wereld. Zijn hersenpan is een lopende bibliotheek. Hij werkt voor een grote sportkrant en zit in de redactie van het voetbaltijdschrift Hardgras. Het is vervolgens aan iedereen de keus of je naar Borst luistert. Of hij nou op een hoog niveau heeft gespeeld of niet, het lijkt tegenwoordig te gaan om vermaak. Hoe harder en eerlijker Borst zijn opmerkingen op tafel gooit, hoe meer vijanden of fans hij krijgt. Het boeit hem allemaal niks. Hij doet gewoon wat hij leuk vindt. Wat andere mensen zeggen, maakt hem niet warm of koud. En dat maakt hem nou zo mooi. Dát is Hugo.