Een rasechte recidivist

Het Joran van der Sloot-sprookje is voorbij. De rechtbank in Peru zet hem 28 jaar in de cel. Twee jaar heeft hij al uitgezeten, dus Joran kan zijn Abrahamfeestje vieren zodra hij vrij is. Vast tot 10 juni 2038. Wie maakt een pop?

Het klinkt gek, maar ik vind het wel jammer. De film is afgelopen. Het was de langste zit ooit. Een film die bijna zeven jaar duurde. Het was een heerlijk waargebeurde thriller. Of de straf terecht is? Hij had misschien wel meer moeten krijgen, maar niemand weet wat er precies met Natalee Holloway is gebeurd. Stel dat hij dat ook nog eens even op tafel gooide, wat dan?

En wat nu? Wat moet hij al die jaren gaan doen? Ik begreep dat hij in zijn cel in de Castro Castro-gevangenis in Peru beschikt over een 42 inch LCD-tv, een Blu-ray-speler, speakers om zijn muziek mee af te luisteren en een iPhone met toegang tot internet. Dat is een luxe, hoor ik iedereen denken.

Maar wat is nou een tv, een Blu-ray-speler en een iPhone als je vrijheid verleden tijd is? Begrijp me niet verkeerd, ik heb geen medelijden met die jongen. Maar laat hem toch lekker tv kijken en Wordfeud spelen op z'n iPhone. Hij heeft toch al geen leven meer. Misschien krijgt hij wel een topscore als hij 'spijt' probeert te leggen. Ik zeg woordwaarde keer tien.

Maar heeft hij spijt van zijn daden? Ik denk van niet. In zijn ogen krioelt het van wantrouwen, onmenselijk gevoelens en krankzinnige gedachtegangen. Een rasechte recidivist. Het komt nooit meer goed met die jongen. Maar de wereld is een klein beetje beter geworden. We zijn voorlopig van Joran af. En dat op vrijdag de dertiende.