Heerlijk, zo’n interlandweekend. Na vier competitiewedstrijden in de eredivisie kan ik wel een moment van rust gebruiken. Het is nog zo saai. Niet de wedstrijden, maar de interviews na de wedstrijden. De persconferenties. Ik wil vuurwerk zien! Er zijn op dit moment nog maar twee lichtpuntjes voor mij.
Mario Been wilde Tim de Cler nooit meer zien. Een paar dagen later huppelde de versleten linksback alweer op het trainingsveld. De eerst volgende wedstrijd stond hij zelfs in de basis. Been houdt zichzelf een beetje voor de gek, maar dat mag. Er moet meer spektakel komen tijdens de persconferenties. De Cler moet gewoon elke week roepen dat hij de sterren van de hemel speelt.
Vorige week zondag wreef Gertjan Verbeek even in zijn handen na het 1-1 gelijkspel tegen Excelsior. ‘Kan ik eindelijk weer even losgaan tijdens de persconferentie’ zal hij hebben gedacht. En hoe. Gertjan kookte. De stoom kwam uit zijn oren. ,,Een tempo uit de tachtigjarige oorlog. Dan kan je FC Bal-op-het-dak’35 nog niet zoekspelen”, vertelde de geboren Deventenaar zichtbaar geïrriteerd aan NUsport.
,,Fred. PSV speelt 2-2 tegen ADO, hoe kan dat gebeuren?”
,,Ja. We komen twee keer op voorsprong en ADO maakt twee keer gelijk. Als we er nog één maken, dan nemen we de drie punten mee naar huis. We waren niet bij machte om de beslissing te forceren.”
,,Het spel van PSV oogde inspiratieloos vanaf de kant, hoe kwam dat?”
,,Daar ben ik het niet mee eens. We speelden de bal gewoon niet snel genoeg rond.”
,,Het leek erop dat Marcus Berg een elleboog uitdeelde. Wisselde je hem daarom?”
,,Zo heb ik dat niet geïnterpreteerd. Ik wisselde hem gewoon.”
Het maakt niet uit of je een PSV-supporter of Rutten voor de camera zet. Deze trainer vertelt alleen maar wat iedereen in het stadion en op de televisie al lang en breed heeft gezien. Ik zie het al helemaal voor me hoe hij zijn voorbeschouwing met de spelers aanpakt.
,,Jongens. Vanmiddag ADO. Ze spelen waarschijnlijk met elf man. Ik denk dat de keeper op het doel staat. Let op Wesley Verhoek. Ik heb vijf DVD’s van hem bekeken. Hij kan erg hard rennen. Hoor je dat Stani? (Stanislav Manolev red.).”
Ondertussen speelt Ibrahim Afellay een spelletje op zijn iphone. “Ibi, heb je mijn tactiekbespreking meegekregen?” ,,Trainer”, antwoordt de middenvelder in navolging van een grote zucht. ,,Ik ben al in level 26 bij ‘Wilders shootout’, stil es effe. Die lummels uit Den Haag pakken we toch wel, maak je niet zo druk.”
Rutten kan niet boos worden. Hij plast dan in zijn broek van de zenuwen. Dat heeft hij van thuis meegekregen. Als hij na een wedstrijd weer huiswaarts gaat, durft hij ook niet aan zijn vrouw te vragen of het eten al klaar is. Hij deed het één keer. Hij kreeg toen verplicht een week lang kale witte rijst.
Eigenlijk zou hij één keer in de week, op woensdagmiddag, de F-pupillen moeten trainen. Een keer goed boos worden op die jongetjes na een mislukte pass over drie meter, alleen maar om te oefenen. Om vervolgens na de training uit te leggen aan de ouders van Bram en Joep waarom hun kinderen huilend het trainingsveld verlieten.
Het zou zo leuk zijn. Afellay, Manolev en Toivonen huilend voor de camera na de wedstrijd, omdat ze nu wel eens een weerwoordje van ‘papa Rutten’ hebben kregen. Dat is heerlijke televisie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten