Eén-tweetje #7: Drank maakt meer kapot dan je lief is

In samenwerking met boermetkiespijn.nl vliegen er verhalen over en weer. De rubriek één-tweetje leverde voor deel 7, na een bijzondere opdracht, het volgende verhaal op: 


Het kan iedereen wel eens overkomen. Op een gezellige avond ontmoet je een leuke dame, maar door de borrels die genuttigd zijn, kan je de volgende ochtend bijna niets meer herinneren. Oké, er is wat gebeurd. Dat is duidelijk. Je schudt een keer met je hoofd en laat de gedachte varen.

Ach, wat maakt het uit? Je zal haar toch nooit meer zien. Als je al zo diep in je hersenpan moet graven over de gebeurtenissen van de vorige avond, dan zal het ook wel niet zo bijzonder zijn geweest. Per ongeluk een 'biggetje' met een leuk koppie tegen het lijf gelopen. Lust, geen liefde. Geen noodzaak. Vergeten en nooit meer over hebben.

Een paar weken verder besluit je eens lekker los te gaan op een donderdagavond. Iedereen is de vrijdag daarop vrij, dus dat komt goed uit. Daarbij heeft iedereen de hele week gewerkt en de adrenaline moet uit het lichaam. De stad in. Op een terrasje begint de avond, om via zes biertjes, twee toiletbezoeken en veel mannenpraat, een gezellige kroeg in te duiken. Alles zit mee. Contact genoeg en de muziek is naar je smaak.

Dan tikt er iemand op je schouder. Een vrouwenhand, zo zie je vanuit je ooghoek. Via de spiegels achter de bar herken je haar. Leuk, een bekende. Je draait je om en maakt een praatje. Op een gegeven moment zegt ze subtiel in je oor: 'Kijk eens wie ik meegenomen heb.'

Je kijkt achter haar, naast haar, maar je ziet geen bekend gezicht. Toch weet je wie de persoon in kwestie is, doordat zij met een lieve onschuldige lach richting jou kijkt. 'Leuk hè?', wordt er in je oor gefluisterd. Ze wil duidelijk een bevestiging horen, of nog veel liever: zien.

Dan komt er ineens een stemmetje de bovenkamer binnen. 'Wat stom, dat moet wel. Ja, ik weet het zeker... zij is het. Wat stom zeg. Pff, wat dom. Hoe heb ik haar nou kunnen vergeten? En hoe heet ze ook alweer? Wat is ze knap zeg. Wow, heb ik haar aan de haak geslagen? Ze is echt mooi.' Deze gedachte flitst in een paar seconden door je hoofd heen.

Je sleurt één van je vrienden aan de arm mee - die onderweg nog een beer van een vent aanstoot, maar een opstootje ternauwernood weet te voorkomen - en je stelt hem voor aan het meisje. Erg handig namelijk, je moet wel goed meeluisteren, maar dan weet je gelijk wat haar naam is. Met die wijsheid begin je een gesprek. Ze zal trots op je zijn dat je haar naam niet vergeten bent.

Op 't moment dat je denkt dat je gebakken zit, dan gaat het mis. Je stelt haar geïnteresseerd vragen. Je bent daarnaast een luisterend oor. Maar dat duurt slechts tien minuten. De dodelijk zin valt: 'Dat heb ik je de vorige keer ook al verteld, je bent dat toch niet vergeten hè?' Je probeert je er nog uit te lullen, door te zeggen dat je er meer wilt weten of dat je bepaalde details vergeten bent. Tevergeefs, al leek er nog niet aan de hand.

'Ik ga even wat drinken halen', zegt ze nog met een sexy knipoog. 'Gelukkig, ze vindt het niet erg', denk je nog. Dat bleek een verkeerde inschatting? Die sexy blik bleek achteraf een cynisch gebaar te zijn, van het mooie, lieve, onbereikbare meisje. Het meisje dat ineens wel bereikbaar leek te zijn, maar dat je nooit meer zal ontmoeten...

Binnenkort kan je op boermetkiespijn.nl lezen wat er zo lelijk (of mooi, maar dat kan ik me bijna niet voorstellen) is aan een harembroek. En waarom vrouwen het absoluut niet (of wel, maar dat kan ik me wederom niet voorstellen) moeten dragen. Hou de site in de gaten!