Beter laat dan nooit

Coby, Karin, Lefa, Lammie, Heleen en Gerben; jullie kaarten zijn aangekomen hoor. Ik zag al wat er fout is gegaan. Jullie hebben de kaarten via de scheepspost verstuurd. Daarbij weten de Antillianen niet wat tijd is. Horloge? Staat niet in het Papiaments woordenboek. Een kaart over zee sturen en door Antillianen laten bezorgen is hetzelfde als een schildpad vragen de marathon van New York te lopen of een Feyenoord-supporter laten wachten tot zijn club kampioen wordt. Precies, dat gaat gewoon niet. Dat kan je niemand aan doen! Maar aan de andere kant: na deze vergelijkingen gemaakt te hebben, is de post nog best snel op de Curaçaose mat beland. Beter laat dan nooit las ik al op één van de envelopen. Alsnog bedankt!

Ik begin steeds meer naamsbekendheid te krijgen hier. Na twee wasjes bij de wasserette, hoef ik al niet eens meer m'n naam te zeggen. Twee oudere, schattige, Antilliaanse 'big mama' vrouwen zijn me helemaal aan 't inpakken. Zodra ik één woord Nederlands spreek, knallen ze er gelijk met een vertaling in het Papiaments overheen. Pas nadat ik dát heb herhaald, antwoorden ze weer. Als ik binnenstap word ik al vrolijk begroet en krijg ik de was in mijn handen gedrukt. 'Muhneer Bòòòs', schreeuwen ze in koor. Ik moet snel een paar duidelijk Papiamentse zinnen oefenen, misschien dat ik die twee dan eens stil weet te krijgen...

Ook word ik aangezien als een grote profeet door bepaalde mensen. Ik zeg er alvast bij: het was een geintje. Maar dat begrijpen ze hier niet. We zaten rustig op een terrasje, lekker een drankje te drinken en te genieten van de pianomuziek op de achtergrond. Ondertussen volg ik een vreemde man die half strompelend naar binnen waggelt en mijn ogen stoppen bij een zielige man die naast mij staat. Het leek een zwerver. Geen idee, maar hij stond bedelend met zijn hand richting ons en hij vroeg schijnbaar met van trouwe lieve hondenogen verbaal om geld. Er lagen al een paar muntjes in zijn handen, dus ik denk een grap te maken. Ik maak eenzelfde gebaar, maar dan richting hem. Hij gooit vervolgens al zijn geld in mijn hand en rent weg. Hij werd weggestuurd door de eigenaar van de kroeg. En zijn geld; ik heb het maar op tafel laten liggen. Ik vrees dat het in de fooienpot is beland...

Een taxi regelen omdat je zelf wat wilt drinken is verstandig. Maar hier is alles anders. Als Jermaine, onze 'vaste' taxichauffeur, komt voorrijden met zijn oude busje (wel spectaculair draaiende wieldoppen) kijk je toch wel een beetje raar als je bij hem instapt. Met een Polar (Venezuelaans bier) in de hand zit hij achter het stuur. Het is ongelooflijk, maar op Curaçao is alles mogelijk. Hij brengt ons netjes weg en haalt ons weer op, je moet er maar verder niet over nadenken hoe hij het doet. We komen ergens en we slapen altijd veilig thuis.

En zé komen weer terug. De vliegende monsters, de kleine steekpenningen, de ondeugende zoemers. Het heeft vandaag flink geregend (voor het eerst sinds een lange tijd) en de muggen ontpoppen zich als sneeuwvlokjes in een warme lentemaand. Flink inspuiten met muggenspray waarvan je weet dat het toch niet werkt (tussen de oren werkt heel veel) en je blijft de hele avond bezig. Heerlijk dat kantoorbaantje in de airco, in ieder geval geen last van die vreselijke prikzwevers.