Muggensteken, eigen car en wilde busritjes

Het is geen pretje hier op Curaçao. Het zoemt de hele dag om je hele lichaam. Het houdt niet op. Of het nou 's ochtends, 's middags of 's avonds is. Muggen. Wie daar niet tegen kan, raad ik niet aan om hier 'een lekkere vakantie' te vieren. Deet heeft dan ook geen enkele zin, je moet het doen met Deep Woods. De naam zegt al genoeg. Maar zelfs als je tien busjes leeg spuit over je hele lichaam blijf je last houden, het is ongelooflijk.

Vandaag stond in teken van een auto regelen. Huisgenoot Rien hielp me de laatste twee dagen hierbij. Omdat ik nog geen simkaartje heb, regelde hij voor mij een afspraak. Vanavond kwamen ze al aan de deur. Een oud barreltje, maar verder wel oké. Ik mocht er even een testritje in maken; rijdt lekker door. Maar het zag er niet al te best uit. Ik kon er in eerste instantie al 50 gulden vanaf lullen. Vervolgens vroeg een huisgenoot van mij met welke auto de verhuurders dan waren. Ze wezen een mooie witte auto aan. En even later begon hij over die auto. 'Rond 13, 14 januari mag je die auto wel, in plaats van deze.' Ik vond het prima en ik heb dat gelijk in het contract laten schrijven. Hier op Curaçao moet je snel tevreden zijn. A car is a car.

In de middag ging ik de rest opzoeken. Zij waren 's ochtends vroeg al vertrokken richting Mambo Beach. Ik moest het dus nog zonder auto doen en mocht de kermisrit met de bus voor de tweede keer meemaken. Dit keer alleen, gisteren met iemand anders. Ik wist daardoor waar ik heen moest, dat kon niet meer mis gaan. Je moet je voorstellen dat je bij een bushalte staat en dat je moet blijven opletten of er al wat aan komt racen. Zonder pardon scheuren ze door als je ze niet aanhoudt. Het is een piepklein busje, in Nederland zou dit absoluut niet getolereerd worden. Het is een tien persoons busje, inclusief de bestuurder. Oud, klein en bijzonder. Een foto zal snel volgen...

Zodra een busje is gearriveerd, trek je de schuifdeur open en zoek je nog een plaats tussen de Antillianen. Het zijn bijna altijd locals die meereizen. Ik zat dit keer bij allemaal oudere Antilliaanse vrouwen. En ik kan je verzekeren. Die Nederlandse dames kunnen lang niet zo veel kakelen als zij. Of het onzin was weet ik niet, want het Papiamento heb ik nog niet zo onder de knie. Normaal zou ik gek worden, nu had ik wel een binnenpretje. (...) Het busje heeft een vaste route, maar als je bijvoorbeeld in een zijstraatje moet zijn, schreeuw je een keer naar voren en de chauffeur knalt door de meest onbegaanbare wegen. Ik heb al veel gezien: van villawijken met de grootste wagens voor de deur, tot kleine handgetimmerde houten schuurtjes met een golfplaat als overkapping.

Als er vanaf de voorste stoel een zonnebril meer dan vijf seconden via de binnenspiegel richting jou gluurt, dan wil de chauffeur weten waar je d'r uit wilt. 'Mambo!', schreeuwde ik en hij scheurde verder. Hij stopt, je geeft hem 2,10 gulden, je gooit de deur dicht en bestemming bereikt. Een hels ritje, maar wel leuk om mee te maken. Toch ben ik blij dat ik nu een auto heb. Zonder auto kan je bijna niets alleen. Je bent zo afhankelijk van anderen en de busjes stoppen niet op elke plaats op Curaçao.

Ik kan nog niet vol in de zon liggen, insmeren is sowieso noodzakelijk bij mij. De rode vloedgolf op m'n Nederlandse huidje trekt al wel iets weg, maar als ik nu de zon z'n gang laat gaan, kan je me als een hoopje as opvegen. Omdat ik deze week nog wel wat wil doen, aangezien in nog vrij ben, besloten Han (kameraad van Rien, die logeert in ons huis voor 2,5 week) en ik om naar Sea Aquarium te lopen. We willen graag met dolfijnen zwemmen en we liepen erheen om een afspraak voor deze week te maken. Daar aangekomen bleek het nogal prijzig te zijn, maar in eerste instantie dachten we niet aan de stagiaire korting. Dat scheelde de helft(!), maar dan moest je wel direct je stagecontract laten zien. Je snapt het wel: we besloten om een andere dag terug te komen, mét een stagecontract.

Ik sloot de dag af aan de bar, bij Mambo Beach. Onder het genot van een drankje bekeken we aan 't eind van de middag de kraker in de Champions League: Juventus - Bayern München. Genieten hoor. Helemaal als je bij Dolfijn FM - de radiozender met de studio op het stand - hoort dat het in Nederland aankomende week gaat sneeuwen. Ik keek toen toch even trots naar mijn verbrandde beentjes.

Dit was het even voor vandaag. Aankomende week laat ik weer wat van me horen! Laat een reactie achter, altijd leuk om te lezen! Ciao!

De zonsondergang op Curaçao is van korte duur. Zodra de zon echt richting de zee gaat, is het binnen een mum van tijd donker.