Fly me to the Moon

Cultureel. Ik wist niet dat ik dat in mij had. Met 32 graden op je bolletje, wandelen door Punda, lunchen bij Moon, een museum bezoeken in Otrabanda en veel winkels bekijken.

Han en ik vertrokken aan het eind van de ochtend (er moet ook uitgeslapen worden) in mijn barreltje richting Punda. De foto's van mijn afgetrapte auto zijn hieronder te zien, maar daar hoort nog een uitleg bij.

Eenmaal de auto geparkeerd - ik moet eigenlijk zeggen: eenmaal de skelter in het parkeervak geknald - liepen we richting het centrum van Punda, op zoek naar Moon. We vonden het vrij snel en keken onze ogen uit. Schitterend! Klik op de foto's voor een vergroting, dat is zeker de moeite waard.

We aten, tussen de goddelijke witte palen en een waanzinnig uitzicht over zee, een heerlijke tosti. De kerstversiering wordt hier ook al uit de dozen gepakt. Toch een raar gezicht. In Nederland altijd kou en soms sneeuw. Hier een stralende zon en een paar wolken voor de show.

Tja, want regenen doet het hier in het regenseizoen (!) amper. Ik zit er vanaf vrijdag en het heeft nu pas één keer geregend. Dit was een bui van vijftien minuten, maar als je daarna de weg op gaat, lijkt het alsof het hier een aantal weken achtereen heeft gegoten. De wegen zijn zo ontzettend slecht geasfalteerd, waardoor het water in de vorm van extreme plassen op het wegdek blijft liggen.

Maar ik dwaal af, want het is hier alleen maar zonnig. Genoeg over regen. Nadat we bij Moon hadden gelunched, namen we de benen richting het centrum. Ik moest nog op zoek naar een simkaartje en bij de vierde winkel was het raak. Ik heb dus een lokaal nummer vanaf nu. Als je 'm wilt weten, laat dan maar een reactie achter.

Via de wel bekende pontjesbrug (Bassie en Adriaan-fans opgelet, foto's onder de tekst) liepen we naar het oude stadsdeel Otrabanda. We gingen op zoek naar het museum, het slavenmuseum op precies te zijn: Kurá Hulanda.

We kregen een grote Antilliaanse vrouw als gids. Ze sprak onduidelijk Nederlands, niet omdat ze de taal niet goed onder de knie had, maar haar uitspraak was vaak onverstaanbaar. Dat zal misschien komen door een bepaald accent die zij gebruikt. Het was een bijzondere ervaring. Veel erge dingen gezien, veel mooie dingen gezien. In het begin was de rondleiding erg interessant. Het ging over de slavenhandel in Curaçao, Suriname en Afrikaanse landen. Het ging ook over de Amerikaanse apartheid. Maar daarna werd het allemaal ietwat saai. Het leek wel of ze alle verzamelde spullen lieten zien die ook maar iets met het verleden van Curaçao te maken had.

De Koningin Julianabrug

De Emmabrug of beter bekend als de 'pontjesbrug'.

Het slavenmuseum

Nou en nu even kort het verhaal over de auto. Ik heb dus sinds gisteren een eigen auto. Deze was niet best, maar hij deed het. Dat is het belangrijkste. Ik kreeg al veel reacties, iedereen wou weten hoe die rammelbak er dan toch uit ziet. Ik heb foto's, maar ik moet er wel bij vertellen dat het inmiddels niet mijn auto meer is. De autoverhuurder belde mij met goed nieuws. Ik kon de mooiere auto, die ik in principe 14 januari pas zou krijgen, direct al in gebruik nemen. Ik heb dus maar één dagje met de traptrekker gereden. Misschien maar goed ook, check de foto's maar eens. Want de nieuwe wagen is echt super. Hij ziet er mooi uit, rijdt lekker en heeft iets meer inhoud dan de vorige. Oordeel zelf...

Dit wás mijn auto. Echt een oude rammelwagen. Deze auto zouden ze bij de sloop in Nederland nog niet eens aannemen. Veel dingen ontbreken, bijna al het interieur is kapot.

Deze auto is stukken beter. Ik ben dan ook blij dat het niet volgende maand, maar vanavond al zover was dat ik deze auto in mijn bezit heb.