'Leeft u nog mevrouw?'

Het was zover. Maandag en dinsdag moest de selectie van de voetbal Gorssel de tweedaagse lopen. Tweedaagse? Jaja, de bejaarden rijden de tweedaagse. Gelukkig maar, want vooral de tweede dag ging minder soepel. De route die door de zandweg was uitgestippeld liet de banden minder snel draaien.


Echt. De meeste mensen zullen nu denken: 'Waar lult die vent toch over?' Ik zal het verhaal even uitleggen. Dit voetbalseizoen eindigde in een teleurstelling. We stonden met lege handen en mochten niet eens spelen voor promotie in de nacompetitie. Toch hadden we kort voor het einde van de competitie nog volop kansen. We moesten het opnemen tegen Baakse Boys en onze trainer kwam voor de wedstrijd met een opmerkelijke actie. 'Als jullie deze wedstrijd winnen is de nacompetitie vrijwel zeker. Als jullie vervolgens presteren om te promoveren, gaat mijn haar eraf. En ik verzeker jullie, ook van de leiders!'




Dit werd met wat gelach ontvangen, maar we kwamen hier niet zo makkelijk vanaf. De trainer vervolgde: 'Ik verwacht natuurlijk wel een tegenprestatie. Eind deze week wil ik die weten.' Zo gezegd, zo gedaan. De oudste speler van ons team was druk in de weer om iets origineels te bedenken, maar dat ging nogal lastig. Een idee van een vriendin bleek de goede. 'Waarom gaan jullie niet de vierdaagse lopen?' Het leek ons niks, waar slaat dat op? 'Jullie moeten dan de rolstoelen duwen van de bejaarden mensen.' Tja, ik was in eerste instantie geen voorstander, maar de meesten stemmen gelden.

Gelijk bij de eerste wedstrijd ging het al mis en we wisten toen al zeker dat we niet meer konden promoveren. Afgelopen maandag en dinsdag vond de tweedaagse plaats voor de bejaarden. Het is hier de laatste jaren helemaal uitelkaar gevallen, vandaar dat de oudjes nu alleen een tocht verzorgen. Er is altijd één probleem, wie gaat er duwen? Toen 'De Borkel' - het bejaardentehuis - onze actie kreeg te horen, waren zij natuurlijk helemaal blij. Ach, en het waren best leuke avonden. Grappige gesprekken gehad met mevrouw van Steen en we hebben veel gelachen met de jongens onder elkaar. Toch kreeg ik bijna het idee dat één fossiel bedacht tijdens de tweedaagse even dood te gaan, maar deze bleek in een grafhouding te slapen.




Tot slot - bij de kleine 'huldiging' - werden er nog hapjes uitgedeeld. De vrouw naast mij in haar rolstoel, nam een hap en verloor pardoes haar gebit. Het was te smerig voor woorden, haar verzorgster deed haar dagelijkse verrichting en mikte het gebid zo weer op de juiste plaats.