Afgelopen zaterdag mocht ik het zelf ervaren. Een griepje en een lange werkdag brachten mij eerst in twijfel óf ik wel naar de carnaval moest gaan. Ik besloot om wél te gaan, wat achteraf de verkeerde keuze bleek te zijn. Ik kon het nooit weten, het was een moment. Ik heb het ook niet gezien en maar goed ook... ik weet echt niet hoe ik op een moment als deze moest reageren. De woede en de agressie zouden naar mijn vuisten klimmen om de desbetreffende persoon helemaal kapot te meppen. Maar dan denk ik ook daarna: zo ben ik niet. Ik zou dat nooit kunnen...
Ik bespaar de details die zich binnen, toen de avond nog jong was, afspeelde. Ik probeer alleen de persoon in kwestie te omschrijven: een dik, lelijk, zwakzinning, onbenullig, verminkt en ontzettend lichtzinnig varken. Waarvan de tanden zo scheef zijn gemonteerd dat het net lijkt of je Ankie van Grunsven aankijkt. Zielig voor zijn ouders, maar hun kind is gewoon keihard mislukt! De uitstraling van hem, de droogheid die hem figureerd zodra je hem aankijkt en de misselijkheid bij zijn gedachte, maken hem grof vuil dat te vies is om te storten op een vuilnisbelt. Zo, dat is 'm.
Het grote carnavalsbal was voorbij, de lichten sprongen aan en de meesten mensen aten nog een pattatje en bleven nog nababbelen over wíe nou het allerleukst verkleed was. Ik niet. Er hing een dreigende sfeer en ik wou eigenlijk naar huis. Terwijl ik naar buiten liep, begon de persoon in kwestie opnieuw ruzie te zoeken met een vriend van mij. Het bleef in eerste instantie een - one to one - gevecht, maar ik zag dat het begon te escalleren. Ik liep er op af, de twee vechtersbaasjes lagen op de grond en voor ik het wist kreeg ik een klap voor mijn kop. Ik werd van achter geslagen, ik viel neer en heb niets gezien. Ik bloedde en wist gelijk dat het verkeerd was. Zonder dat ik wist wie mij de klap had uitgedeeld werd in naar binnen gebracht en geholpen.
Mijn ouders werden ingelicht en nog geen kwartier later was ik onderweg naar het ziekenhuis: plakken of hechten was noodzakelijk. Iedereen vroeg zich af wat er gebeurde, wie mij sloeg en waarom iemand mij sloeg. Er was totaal geen aanleiding voor. In het ziekenhuis bedacht ik ineens dat het geen vuist kon zijn. Het was zo hard en even later kwam het in mij op dat het een houten klomp was. Er lagen namelijk twee verdwaalde klompen op de grond van die verkleedde - zoals je begrijpt als boer - kameraad. Ik kwam er nog goed van af: vier hechtingen en een dik, paars en dicht oog. Het is nu afwachten hoe mijn lichaam reageert op zo'n klap, ik verwacht dat het nog dikker wordt. De persoon om wie het in eerste instantie allemaal draaide, is hard aangepakt. De persoon die mij een klap heeft verkocht, die is er behoorlijk goed vanaf gekomen. Maar helaas voor hem. Genoeg mensen hebben het gezien en inmiddels weet ik wie het was. Toch nog een pijnlijke afloop dus. En de keuze om toch nog te gaan deze avond, bleek helemaal verkeerd uit te pakken...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten